Դըմ դըմ դըդըմ

Դըմ, դըմ, դըդըմ, դըմ, դըմ, դըդըմ. Արթուրի սիրած խաղի երաժշտությունն է։ Երգելով եղբոր հետ թռվռում է տան մեջ։ Արթուրն (8տ.) ու Վահագնը (7տ.) քրոջս տղաներն են։ Նրանք մեծ ու փոքր էկրաններից պոկ գալ չեն ուզում։ Հոգեբանիս հետ հերթական այցի ժամանակ քննարկեցինք այդ հարցն ու իմացա, որ գադջեթներից կախվածությունը երեխաների մոտ սահմանափակում է ֆիզիկական ակտիվությունը և չի զարգանում նրանց երևակայությունը։ Պարզվում է լավ կողմ էլ կա. հեռախոսային խաղերը երեխաների մոտ զարգացնում են մանր մոտորիկան։

Իմ ընտանիքում բոլորը՝ ներառյալ տատիկն ու պապիկը, ամեն կերպ փորձում են շեղել նրանց տարատեսակ գադջեթներից։

– Հեծանիվ ե՞ք սիրում քշել, թե՞ հեռախոսով խաղ խաղալ,- մի օր պստոներին հարցրեց մայրս։
– Հեծանիվ քշել, իհարկե,- ասաց Արթուրը։
– Հեծանիվ քշել,- պատասխանեց Վահագնը։

Շատ ուրախացա, երբ երեխաներից լսեցի այդ պատասխանը։ Տարա նրանց խաղահրապարակ։ Հեշտ գործ չէր։ Սկսեցի հասկանալ այն ծնողներին, ովքեր երեխայի ձեռքը հեռախոս տալով՝ լռեցնում են նրանց և հանգիստ անցնում իրենց առօրյային։ Էլ ի՞նչ բակ, ի՞նչ հեծանիվ։

Բանից պարզվում է՝ ծնողները անհանգստանալու պատճառ ունեն։ 2016թ.-ի Առողջ Դատողության Մեդիա Զեկույցի (Common Sense Media Report) արդյունքում պարզվել է, որ երեխաների 50 տոկոսը կախվածություն են զգում մոբայլ սարքավորումներից, իսկ հարցված ծնողների 59 տոկոսը կարծում են, որ իրենց երեխաները կախված են սարքավորումներից։ Այս հետազոտությունը ցույց է տվել նաև, որ դեռահասների 72 տոկոսը և ծնողների 48 տոկոսը զգում են տեքստային նամակագրություններին և այլ ծանուցումներին անմիջապես պատասխանելու կարիք։ Ծնողների 69 տոկոսն ու դեռահասների 78 տոկոսը ստուգում են իրենց հեռախոսները ամենաքիչը ժամը մեկ։