Ամալյա

Մոտ 8 տարի մեր տուն չէի գնացել։ Երբ տեղափոխվեցի Երևան սովորելու, տատիկս մահացավ։ Այդ օրվանից Ալավերդի գնալու ոչ ցանկություն ունեի, ոչ էլ` առիթ։

Սովորաբար, երբ մարդկանց հարցնում ես՝ ինչ են հիշում իրենց մանկությունից, մեծամասնությունը հետաքրքիր ու սիրուն բաներ են պատմում։ Մանկությունից միակ բանը, որ հիշում եմ՝ օրն է, երբ այն ավարտվեց։

Մենք հայկական դասական ընտանիքի մոդել ունեինք. հայրս Ռուսաստանում էր աշխատում, մայրս հիմնականում նրա հետ էր լինում, դե ինձ էլ խնամում ու մեծացնում էին տատս ու պապս։

Տատիկս իմ կյանքում շատ կարևոր էր. բացի մորս դերը կատարելուց, նաև իմ մտերիմ ընկերն էր։

Մեր տանը ոչ ոք հավատացյալ չէր։ Տատս մի ճշմարտություն ուներ՝ թիվ (մաթեմատիկա)։ Երբ մեր հարևանները Սուրբ Զատիկ էին նշում՝ ես ու տատս երաժշտություն էինք լսում ու նարդի խաղում։ Աստծո գաղափարը տատիս համար հետաքրքիր փիլիսոփայություն էր։

Ալավերդին ինձ համար միշտ եղել է մեռելների քաղաք։ Փոքր էի, երբ բարեկամներս՝ ջահել ու ահել սկսեցին հերթով մահանալ։ Ամեն մեկի մահվան հետ՝ քաղաքն իր գույներն էր կորցնում։ Այն ամբողջությամբ սևացավ, երբ Ամալիկս՝ տատիս մահացավ։ Մահացավ, որովհետև շատ հիվանդ էր։ Ծեր չէր, բայց շատ խնդիրներ ուներ։

Երբ հասա Ալավերդի, փողոցները դատարկ էին։ Ոչ մի շարժ չկար։ Աղմուկ չկար։ Մեռելային լռություն էր։ Ինձ թվում էր՝ աշխարհի վերջի մասին բոլոր ֆիլմերը մեր քաղաքում էին նկարել։

Տատիս սենյակում մի փոքր պահարան կար, որին երբեք չէր կարելի կպչել։ Նրա իրերն էին մեջը ու նրա պատմությունը։ Երբ փոքր էի, ուզում էի բացել նայել, բայց միշտ ջղայնանում էր ու ասում ՝ չի կարելի։

8 տարի անց մտա տուն։ Նամահոտ էր։ Պատերը թրջվել էին, բայց տատիս պահարանը դեռ տեղում էր։