Դե, մենք գնացինք
Մանկությանս հուշերում Վանաձորի ավտոկայանն իմ գյուղ Դսեղից դեպի տատիս տուն տանող ճանապարհի հիմնական կանգառն էր: Մոդեռնիստական ոճով շենքի ամենաառեղծվածային անկյունը տոմսավաճառի սենյակն էր, ուր թեկուզ մի քանի վայրկյանով ապակուց հայացք գցելու հնարավորությունը երբեք բաց չէի թողնում: Երբ որպես ուսանող տեղափոխվեցի Երևան, ուղևորություններիս հիմնական ճանապարհները նույնպես փոխվեցին: Բայց ավտոկայանը շարունակեց մնալ գլխավոր կանգառ դեպի իմ տուն՝ Դսեղ: Սկսեցի ավելի հաճախ այնտեղ լինել, ավելի շատ մարդկանց հետ ասել-խոսել, ու կապվածությունս վայրի հետ ավելացավ: Երբ հասկացա, որ պատմություններ լսելուց բացի ուզում եմ նաև պատմել դրանց մասին, վերցրի տեսախցիկս ու գնացի իմ հարազատ վայրը՝ տոմսարկղի պատուհանից ու փակ դռներից այն կողմ պատմությունները հերթով բացահայտելու:
Կիմա Արզումանյանը 20 տարուց ավելի ավտոկայանի տոմսավաճառն է: Անունով ճանաչում է բոլոր վարորդներին, գիտի՝ ով որ ժամին կգա, որ ժամին կգնա, համբերատար պատասխանում է ուղևորների կրկնվող հարցերին, իր մեկ քառակուսի մետրանոց աշխատասենյակում միշտ տեղ ունի նաև կենդանիների համար:
Հասմիկ Չարչյանն ավտոկայանի բուժքույրն է: Ամեն առավոտ ջերմաչափում ու ստուգում է վարորդների առողջական վիճակը, ցուցակում նշումներ անում ու «բարի ճանապարհ» մաղթում: Անհրաժեշտության դեպքում բուժօգնություն է ցույց տալիս ուղևորներին, իսկ ազատ ժամանակ ռադիոյին զուգահեռ միացնում է հեռախոսի ձայնագրիչն ու վայելում իր սիրած երաժշտությունն ու հաղորդումները: Արդեն 400 ձայնագրություն ունի, որոնց մեջ կարող ես գտնել ամեն ինչ՝ Բիթլզից մինչև Բեթհովեն:
Ավտոկայանի շենքի դիմաց վարորդների խոսակցություններին միախառնվում են ուղևորների ոտնաձայներն ու տոպրակների խշխշոցը՝ մինչև ավտոբուսը կլցվի ուղևորներով ու վարորդն ինձ կասի՝ «դե մենք գնացինք, դու շաբաշ արա»:
Հեղինակ՝
Ուսանողներ
Անի
Ղուլինյան
Դասախոս՝
Դասախոսներ
Սոնա
Քոչարյան