Թատրոնի դրաման

Թատրոնից տուն եմ դառնում մեկ թևավորված, մեկ էլ՝ հիասթափված։ Լինում է՝ որոշում եմ՝ էլ չեմ գնա, բայց քայլերս նորից հետ են տանում։ Ուզում եմ, որ կերպարներն ինձ համոզեն՝ այստեղ ուրիշ աշխարհ է, ուր մարդիկ ու երևույթները ոչ լավն են, ոչ վատը. պարզապես այլ են։ Սակայն հաճախ բեմը մնում է իրականության շարունակությունը. դերասանները շարժվում են, խոսում, ժպտում, կյանք են խաղում, բայց չեն ապրում, աչքերի փայլն ինձ չի հասնում։

Բայց մեկ էլ՝ հանկարծ։ Մի հայացք, մի բառ, լույսի անսպասելի խաղ կամ երաժշտության ակորդ, և ներկայացումը կենդանանում է։ Ես ձուլվում եմ բեմին ու դերասաններին, դառնում նրանց մի մասը։ Թատրոնը հենց այդ կախարդական ակնթարթներն են։

Երրորդ զանգը հնչեց։ Վարագույրը բացվում է…